امروز صبح که از خانه بیرون آمدم با صحنه ای مواجه شدم که تا پایان عمر آن را فراموش نخواهم کرد و خودم را نخواهم بخشید. در پایین مجتمع مسکونی که در همسایگی مجتمع محل سکونت من قرار داشت چندین پارچه مشکی و آگاهی ترحیم نصب شده بود!

به یکی از آگهی ها نزدیک شدم و چهره جوانی ۲۱ یا ۲۲ ساله را دیدم؛ به سمت دو خانمی که آنجا ایستاده بودند رفتم و دلیل فوت آن جوان را جویا شدم. گفتند به دلیل نارسایی کلیه، ماهها دیالیز می شده و در نوبت کلیه بوده ولی درنهایت کلیه مناسب پیدا نشده و به دلیل مشکلات مالی، خانواده اش از خرید کلیه در بازار سیاه معذور بوده اند!

به یکباره دنیا بر سرم خراب شد! خدایا! آخر چرا؟ چرا هنوز یک خانواده به دلیل نشناختن و نداشتن بیمه عمر، عزیز خودشان را به این سادگی از دست میدهند؟

اما نه! مقصر، آنها نیستند؛ مقصر منم، شخص ?من?

چرا من که راهی برای زنده ماندن این جوان داشتم برای همسایه خودم دست به هیچ کاری نزدم؟ از کجا معلوم که اگر چندسال پیش زمانیکه شاید آن جوان سالم بود بیمه عمر را در محل سکونتم فقط با توزیع چند نامه و کاتالوگ ساده معرفی می کردم، همین خانواده یکی از بیمه گذاران من نمی شد؟

جان چند انسان دیگر گرفته می شود فقط به دلیل نداشتن پول کافی برای خرید کلیه؟ و من همچنان درحال پیش داوری راجع به انسانها و ترس از ردشدن در فروش هایم باقی می مانم؟

با کوله باری از اندوه که روی شانه هایم سنگینی می کرد سوار ماشن شدم و به دفترم رفتم. دو جلسه مهم و سودآور با دو شرکت خصوصی بزرگ داشتم برای فروش بیمه عمر گروهی. از همکارم خواستم تا به جای من به آن جلسات برود. مستقیماً به سراغ لیست مشتریانی رفتم که تا آن موقع به بهانه ها و دلایل مختلف، به من ?نه? گفته بودند. فقط یک چیز در ذهنم موج می زد: ?اگر یکی از فرزندان شان یا حتی خودشان به چنین سرنوشتی که آن جوان به آن دچار شده بود دچار شوند، چگونه خودم را خواهم بخشید؟!?

شروع کردم به تماس گرفتن و تا پایان ظهر، به ۴۶ تای شان زنگ زدم. عجیب بود! همانهایی که تا دیروز می گفتند ?نه?، امروز می گفتند: ?لطفاً شماره حساب و جمع کل حق بیمه را اعلام کنید تا واریز کنیم!?

چه اتفاقی افتاده بود؟ آنها که همان افراد دیروزی بودند. همان مبالغ را هم بابت همان بیمه عمر می خواستند بپردازند؛ هیچ چیز تغییر نکرده بوده. به جز یک چیز: ?قصد و نیت من برای فروش بیمه عمر?.

این بار فقط و فقط به خاطر خودشان به آنها زنگ می زدم و لحظه ای از ذهنم نمی گذشت که کارمزد این بیمه برای من چقدر است؟ اگر می گفتند ?نه? دیگر به خودشان ?نه? گفته بودند و نه به من. پس چرا باید از تماس با آنها هراسی می داشتم؟

حالا که این را می نویسم از ۴۶ تماس، ۲۹ تا را قطعی کردم و بیمه های شان برای صدور به جریان افتاد. خدایا! ۲۹ زندگی و خانواده را نجات دادم. اما حسرت می خورم که ۱۷ تای دیگر مسیری دیگر را در زندگی شان برگزیدند. اما من رسالت شغلم را در موردشان به جای آوردم.

بعد از همه اینها، لحظه ای با خودم خلوت کردم و از خداوند اینها را خواستم:

* خدایا به من بصیرتی ده تا از همین امروز، چُرتکه و ماشین حساب را کنار بگذارم و قبل از محاسبه کارمزد هر فروشم، حساب جان انسانهایی همچون آن جوان را نگاه دارم.
* خدایا به من شهامتی ده تا ترس از ردشدن و ?نه? شنیدن را به جان بخرم و فرصت زندگی به جوانهایی همچون او را ببخشم.
* خدایا به من بینشی ده تا فرق قصد و هدف را در شغلم بفهمم و بدانم که فلسفه شغل من این است:
- کمک به مردم به قصد نجات و رهایی شان از گرفتاری و به هدف کسب درآمد?

دیگر نخواهم گذاشت فرم های پیشنهاد درون کیفم خاک بخورند و جوانهای مردم به خاطر بی پولی و نداشتن بیمه عمر، جانشان را از دست بدهند. امروز نقطه عطفی در شغلم ایجاد شد که آن را تا آخر عمر فراموش نخواهم کرد?

اما بهایش برای من، جان یک انسان بود؛ بگذار بهایش برای تو به اندازه خواندن این چند سطر مختصر تمام شود?

در راه خدا دو کعبه آمد حاصل          یک کعبه صورت است و یک کعبه دل

تا توانی زیارت دلها کن             بهتر ز هزار کعبه باشد، یک دل

????????????????

تقدیم به علیرضای عزیز که جانش را به خاطر یک کلیه ۲۰ میلیون تومانی از دست داد و من فقط نظاره کردم؛ روحش شاد?

حامد عسگری / ۲۶ شهریور ۱۳۹۲

منبع: بیمه مارکتینگ